Djammviskubit um aldamótin 1900

Sumir þekkja þessa tilfinningu: Að dröslast skömmustulegur á fætur eftir óhóflega neyslu áfengra drykkja. Timburmenn hefja störf og með þeim hellist yfir kvíði og eftirsjá. Og samviskubit. Hvað gerði ég af mér? Hvað var ég að röfla aftur? Og við hvern?

Djammviskubit er skemmtilegt nýyrði sem margir eru farnir að nota um akkúrat þetta. Þessi tilfinning er líklega mjög algeng á Íslandi miðað við önnur lönd. Enda er nokkuð stíft drukkið á klakanum – og oftast mikið í einu. Fámennið magnar svo djammviskubitið, enda eru oft tugir manna, sem viðkomandi áfengisneytandi þekkir, viðstaddir ósköpin.

Djammviskubitið nagaði forfeður okkar greinilega líka. Því um aldamótin 1900 sá fjöldi manna ástæðu til þess að ganga svo langt að kaupa pláss í blöðum og tímaritum til þess að gefa út opinberar yfirlýsingar þar sem þeir „tóku til baka“ orð sem látin voru falla í „ölæði“. Þessi siður var svo algengur að spurningar vakna um hvort sérstök viðmið hafi ríkt um þessi mál.