Enskur rithöfundur veðjaði árið 1810 við vin sinn og sagðist geta gert hvaða hús sem er að því frægasta í London. Niðurstaðan var hrekkur þar sem hann sendi 4.000 sölumenn, presta, handverksmenn og ýmsa fleiri til nágrannakonu sinnar. Uppátækið lamaði London vegna óreiðunnar og umferðarteppunnar sem skapaðist.

Eldsnemma morguns hinn 27. nóvember 1810 var bankað laust á dyrnar í húsi númer 54 við Bernersstræti í miðborg London. Í húsinu bjó frú Tottenham, vel liðin kona úr efristétt. Þjónustustúlka hennar kom til dyra. Fyrir utan stóð sótari sem bauð góðan og blessaðan daginn. „Ég er þá mættur, eins og óskað var eftir, til að hreinsa skorsteininn.“

En þjónustustúlkan skildi þetta ekki. Það hafði enginn pantað sótara að því er hana minnti, enda voru stromparnir í mjög góðu ásigkomulagi. „Nei, góði minn, það hefur orðið einhver misskilningur,“ sagði þjónustustúlkan og sendi sótarann burt.

Þjónustustúlkan var nokkuð hissa á þessum ruglingi, en jæja, það var svo sem ekki stórmál, hugsaði hún með sér.

En örskömmu síðar var aftur bankað á dyrnar. Annar sótari var mættur á staðinn og hafði sömu sögu að segja og hinn fyrri.

Þegar hann var farinn kom sá þriðji. Og svo fjórði. Og svo fimmti.

Þeir voru tólf talsins allt í allt!

Þegar sá síðasti var farinn var þjónustustúlkan uppgefin og vonaði að dagurinn yrði hér eftir rólegur. En ekkert gat verið fjarri sannleikanum. Koma sótaranna var aðeins forsmekkurinn að einum mesta og kvikindislegasta hrekknum í gervallri sögu London.

Kolafarmur upp að dyrum

Um leið og sótararnir voru úr sögunni keyrði floti stórra vagna inn í mjótt strætið, kúffullir af kolum. Kolafarmurinn var allur ætlaður húsi númer 54.

Þjónustustúlkan sagði felmtri slegin við kolakarlana að engin kol hefðu verið pöntuð þennan daginn. Og nú var frú Tottenham komin í dyrnar og reyndi að beina kolaflotanum burt. En ballið var rétt að byrja.

Glæsilegar brúðartertur

Á eftir kolavögnunum mættu tugir bakara á svæðið. Hver og einn þeirra hélt á rándýrum og stórglæsilegum brúðartertum. Þeir sögðu að terturnar hefðu verið pantaðar til þessa heimilisfangs.

Frú Tottenham roðnaði og þurfti að útskýra fyrir bökurunum að hún væri ekki á leið upp að altarinu, hún væri ekkja og hefði ekki í hyggju að giftast aftur, að minnsta kosti ekki þennan daginn.

Bakararnir gengu tómhentir heim, en mættu flóðbylgju ýmissa sérfræðinga, kaupmanna og handverksmanna sem allir voru á leiðinni að húsi númer 54.

Rætt um málið í þættinum QI:

Læknar, prestar og útfararstjórar

Læknar börðu að dyrum og sýndu frú Tottenham bréf sem þeir sögðu að hún hefði skrifað þeim. Á eftir þeim komu lyfsalar, skurðlæknar og lögfræðingar.

Þar næst mættu kirkjunnar menn á svæðið, prestar hinna ýmsu trúarsöfnuða sem sögðust hafa verið kallaðir til hússins til að vaka yfir deyjandi íbúum þess.

Á meðan prestarnir stóðu í forstofunni biðu tugir útfararstjóra á götunni, hver og einn með líkkistur með sér og vildu fá að vita hversu margir væru látnir.

Frú Tottenham var orðin mjög ringluð og sagðist alls ekki vera komin á grafarbakkann. Þvert á móti væri hún fílhraust og þyrfti því hvorki á læknisskoðun, bænastund né líkkistu að halda.

Píanó og orgel

Næst mættu á svæðið fjörutíu fisksalar. Þeir báru upp að dyrum stórar tunnur, fullar af humar og þorskhausum. Í kjölfar þeirra komu skósmiðir, danskennarar, leðursmiðir, vefnaðarvörusalar, hattagerðarmenn og slátrarar.

Tugir píanóa höfðu verið fluttir upp að dyrum hjá frú Tottenham að ógleymdu gríðarstóru orgeli sem sex menn höfðu borið á staðinn.

Og við hlið hljóðfæranna voru komin kynstrin öll af húsgögnum sem stöfluðust upp.

Flutningavagnar, hross og fólk sem fylgdist með gjörsamlega fylltu strætið og mynduðu umferðarteppu. Og allir virtust jafn ringlaðir.

Borgarstjórinn mætir á svæðið

Nú dreif að valdamenn. Seðlabankastjóri Englands tróð sér í gegnum þvöguna og á eftir honum kom æðsti maður Austurindíafélagsins.

Jarlinn af Gloucester kom á silkiklæddum hestvagni.

Og að lokum var sjálfur borgarstjóri London mættur, líkt og til að kóróna endanlega þessa brjálæðislegu óreiðu sem hafði lamað borgina.

Veðmál gárunga

Theodore Hook.

Það var farið að skyggja þegar strætið fór loksins að tæmast og farartækin, sölumennirnir og sjónarvottar voru flestir farnir. En hvað í ósköpunum hafði gerst?   Í húsinu beint á móti húsi númer 54 á Bernersstræti sátu tveir menn í djúpum hægindastólum. Samuel Beazly rétti Theodore Hook skilding. Þeir höfðu skemmt sér konunglega þennan dag og fylgst með öllum ósköpunum. Hook hafði unnið veðmál þeirra félaga.

Hook hafði sagst geta breytt hvaða húsi sem er í það umtalaðasta í borginni. Til að takast ætlunarverkið hafði hann sent fjögur þúsund beiðnir og pantanir til manna í öllum starfsgeirum í nafni frú Tottenham. Hook var frægur rithöfundur á sinni tíð. Honum var aldrei refsað fyrir uppátækið.