Árið 1920 kom út bókin Mannasiðir eftir Jón Jacobson landsbókavörð. Í henni eru útlistaðar fjölmargar reglur sem höfundur taldi nauðsynlegar fyrir allt siðað fólk. Sumt í þessari bók er ansi skemmtilegt (og gagnlegt!) og annað hlægilegt.
Að lita hár sitt er blátt áfram viðbjóðslegt. Grá hár sóma sér jafnvel sem hver annar litur og silfurhærur meira að segja oft afbragðsfagrar á að líta.
Hræðilegt er að sjá menn fara að stanga úr tönnum sér eftir máltíð.
Hrókaræður í veizlum eða viðtali um búnað eða vísindi, listir, skáldskap eða stjórnmál geta verið góðar, þarflegar og skemtilegar, þegar menn eru í sínum hóp, en afar svæfandi og hjáleitar innan um fólk, þar sem hver er af sínu sauðahúsi. Það hlýtur t.d. að hafa verið dauf skemtun fyrir vesalings vinnufólkið á prestsetrinu hér um árið, þegar blessaður sveitapresturinn var að þylja upp fyrir því latnesku málfræðina hans Madvigs – því til skemtunar á vökunni!
Leggið ekki handleggina upp á borðin. Nuddið ekki höndum um hné. Róið ekki í sessi. Varist skellihlátur; kastið yður ekki aftur á bak með galopinn hlæjandi munninn og sláið ekki á lærin eða hnén. Forðist að hnerra hátt ef unnt er því að þá afskræmist andlitið, hafið munninn lokaðan þegar þér eruð ekki að nota hann. Notið vasaklútinn gætilega og snýtið yður ekki svo hrottalega að við kveði Þórdunur. Sleikið ekki af matforki né hníf að loknum málsverði.
Ropar eru viðbjóðslegir, og engin vörn í máli, að ekki sé hægt að gera við þeim. Það er ógeðslegur ávani, sem hægt er að venja sig af, og aldrei þarf að verða nokkrum tamur.
Ógeðslegri sjón getur ekki, en að sjá tvífættar mannskepnurnar skríðandi á fjórum fótum fyrir yfirboðurum sínum eða öðrum, sem standa þeim ofar í metorða stiga og valda, en getandi í hvoruga löppina stigið fyrir ofmetnaði og reigingi gegn undirmönnum sínum og öðrum, sem lægra eru settir í lífinu.
En Lemúrinn ætlar ekki að mata lesendur sína með fleiri svæfandi tilvitnunum úr bókinni. Því hér fyrir neðan er hægt að lesa þessa bók í heild sinni, en hún er geymd á síðunni Internet Archive:
